ขิง
ชื่อทางวิทยาศาสตร์ : Zingiber officinale Roscoe.
ชื่อวงค์ : ZINGIBERACEAE
ชื่อสามัญ | Eng : Ginger.
ชื่อพื้นเมือง (ทั่วไป) : เฉาะจิจึนา (อาข่า)
ลักษณะวิสัย
ไม้ล้มลุก มีเหง้าใต้ดิน สีน้ำตาลแกมเหลือง เนื้อในสีนวล มีกลิ่นเฉพาะ จะแทงหน่อหรือลำต้นเทียมขึ้นมาเหนือพื้นดิน
ใบ
ใบ เป็นใบเดี่ยว ออกเรียงสลับ รูปขอบขนาน แกมรูปใบหอก กว้าง 1.5-2 ซม. ยาว 15-20 ซม. ขอบใบเรียบ แผ่นใบสีเขียวเข้มเป็นมัน
ดอก
ดอก ออกเป็นช่อ แทงออกจากเหง้าใต้ดิน ใบประดับเรียงเวียนสลับสีเขียวอ่อน ดอกสีเหลืองแกมเขียว
ผล
เป็นผลแห้ง ทรงกลม ขนาดประมาณ 1 ซม. เป็น 3 พู เมล็ดหลายเมล็ด
นิเวศวิทยาที่เหมาะสม
-
การกระจาย
-
ประโยชน์
เหง้าขิงแก่ทั้งสดและแห้ง เป็นยาขับลม แก้อาเจียน แก้ไอ ขับเสมหะ และขับเหงื่อ .เข้าตำรับรักษาอาการกระดูกหัก โดยการใช้เหง้าบดละเอียดห่อใบตองแล้วเผารวมกับสมุนไพรอื่น นำมาประคบบริเวณที่ประดูกหัก (อาข่า)